Jelisaveta

Đura Jakšić je i u životu i u stvaranju bio izuzetna, samosvojna ličnost plemenitih osećanja. Njegov stvaralački život često se odvijao u boemskom ambijentu čuvenih skadarlijskih kafana "Tri šešira" i "Dva jelena" gde je i nalazio inspiraciju za svoj rad.
S naporom, mukom i neshvatanjem prolazio je kroz život; zajedno s bolom, nemirom i ogorčenjem zbog neispunjenih težnji i snova. Bio je razočaran u ljude i život. Utehu je nalazio u umetničkom stvaranju. Tek nakon smrti doživeo je počast i uvažavanje.

U drami "Jelisaveta, kneginja crnogorska" Jakšić aktuelizuje već poznati model priče sa motivom proklete tuđinke, najčešće latinskog porekla, koja destruktivnim ponašanjem izaziva sukobe u sredini u koju stiže, dovodeći je do potpune propasti.

U centar dramske fabule postavlja kćer venecijanskog dužda - Jelisavetu, koja udajom dospeva među ljude koji joj, vođeni naslednim iskustvom, običajima, saznanjima i mogućnostima, uskraćuju poverenje.

Jelisaveta pomera središte dramskog sukoba u sferu privatnog, pa se tako prelazi tanka linija koja razdvaja istorijsku tragediju od istorijske drame.