Мирзо Абулқодири Бедил

Мирзо Абдулқодири Бедил соли 1644 дар шаҳри Азимободи вилояти Патнаи Ҳиндустон таваллуд ёфтааст.

Мирзо Бедил аз надару модари худ бармаҳал маҳрум мондааст. У аз синни нанҷсолагӣ ба омӯхтани илмҳои гуногун шурӯъ карда, дар ҳафтсолагӣ Қуръони каримро азёд намудааст.

Мирзо Бедил дар синни даҳсолагӣ ба гуфтани шеър огоз кардааст.

Аз осори Мирзо Бедил: «Ирфон», «Тури маърифат», «Нукот», «Ишорот ва ҳикоёт», «Руқаот», «Чор унсур», «Муҳити аъзам», «Тилисми ҳаӣрат», «Ғазалиёт», «Рубоиёт», «Қасоид», «Тарҷеот» ва гайра, ки бо унвони «Куллиёти Бедил» машҳур аст, то ба замони мо омада расидаанд.

Мирзо Бедил соли 1721 дар синни 77-солагӣ дар Деҳлӣ вафот кардааст.
ҒАЗАЛИ 1

Ба авҷи Кибриё, к-аз Раҳлуи аҷз аст роҳ он ҷо, Сари мӯе ғар ин ҷо хам шавӣ, бишкан кулоҳ он ҷо. Адабғоҳи муҳаббат Розу шӯхӣ барнамедорад,

Чу шабнам сар ба муҳри ашк мсболад ниғоҳ оР ҷо. Ба ёди маҳфили нозаш саҳархсз аст аҷзоям, Табассум то куҷоҳо чида бошад дастғоҳ он ҷо. Муқими дашти улфат бошу хоби ноз сомон кун,

Ба ҳам меоварад чашми ту мижгони ғиёҳ он ҷо.

Ба саъйи ғайр мушкил буд з-ошӯби дуӣ растан Сарс дар ҷайби худ дуздидаму бурдам Раноҳ он ҷо. Хушо базми вафо, к-аз хиҷлати изҳори навмедй, Шарар дар санг дорад Рарфишониҳои оҳ он ҷо.

Зи тарзи машраби ушшоқ сайри бсРавоӣ кун, Шикасти ранги кас обе надорад зсри коҳ он ҷо. Зибас файзи саҳар мсҷӯшад аз ғарди саводи дил, Ҳама ғар шаб шавад, рӯзат намеғардад сиёҳ он ҷо. Ба Канъони ҳавас ғардс надорад Юсуфи матлаб, Мағар дар худ фурӯ рафтан кунад эҷоди чоҳ оР ҷо. Хаёли ҷилвазори нестӣ ҳам оламе дорад,

Зи нақши Ро саре бояд кашидан гоҳ-гоҳ он ҷо.

Дил аз камзарфии тоқат набаст эҳроми озодӣ,

Ба санг ояд магар ин ҷому ғардад узрхоҳ он ҷо. Замингирам ба афсуни дили бемуддао, Бедил,

Дар он водӣ, ки маРзил низ меафгад ба роҳ он ҷо.

РУБОИИ 1

Афсонаи бетамизии оламро Фаҳме куну вогузор бешу камро.

Шайтон гардид қобили тавқи ғазаб,

Берун ронданд аз биҳишт Одамро.